365 Dagen Succesvol – Merel Lamboo (2024)

6 november 201523 januari 20169 reacties

Misschien heb je het wel gemerkt: ik zat de afgelopen weken niet echt lekker in mijn vel. Ik weet het vooral aan het druilerige herfstweer, waar ik nooit van zal gaan houden, maar gister viel het kwartje ineens: ik was mezelf in een hokje aan het forceren waar ik helemaal niet in pas. Of wil.

Lees verder →

9 oktober 20159 oktober 20152 reacties

In 2015 doe ik mee aan het jaarprogramma van 365 Dagen Succesvol. Na elke bijeenkomst zal ik een blog schrijven over wat er is gebeurd, wat me heeft geraakt, een levensveranderend inzicht of de keiharde waarheid over de bullsh*t die ik mezelf vertel. Dit is blog #7: A-Spelers

De eerste keer dat ik hem hoorde, keek ik verschrikt om me heen en ging ik vliegensvlug een lijstje in mijn hoofd af. “Je bent het gemiddelde van de 5 mensen waar je de meeste tijd mee doorbrengt.” Met wie breng ik de meeste tijd door? Wil ik inderdaad een combinatie van die mensen zijn?!

A-Spelers
Het is niet voor niets een van de punten van het jaarprogramma: er wordt vandaag een hele dag besteed aan het onderwerp A-Spelers. Wat een A-Speler is? Een A-Speler is iemand waar je energie van krijgt, waar je mooie dingen mee kunt creëren, mensen die bezig zijn met groeien en je kunnen inspireren hetzelfde te doen. Mensen waar je iets van kunt leren, waar je iets aan hebt. Kortom: mensen die je om je heen wilt hebben. Dat je om je heen kijkt en denkt: YES. Als ik inderdaad een gemiddelde ben van deze toppers, dan ben ik echt wel blij met wie ik ben.

Helaas is het niet vanzelfsprekend dat we ons omringd vinden door A-Spelers. Kijk maar eens om je heen. Hoeveel mensen vallen, als je HEEL eerlijk bent, niet in de bovengenoemde categorie? Vaak hebben we bijvoorbeeld wel mensen om ons heen die goed bij ons passen op gebied van waarden, qua dromen of levenswijze, maar waar je niet perse veel van leert of door kunt groeien omdat die persoon daar zelf niet mee bezig is. Dit is een B-Speler. Ook hebben we mensen om ons heen die onwijs veel voor elkaar krijgen en veel resultaat behalen, maar die dat doen op een manier die niet past bij jou: C-Spelers. Als laatste zijn er ook nog die mensen die niet bij je passen en je op geen enkele manier vooruit helpen, maar die er helaas gewoon bij horen. Denk aan je collega’s, misschien wel sommige familieleden… Dit zijn D-Spelers.

Wanneer een bloem niet groeit, verander je niet de bloem, maar de omgeving waarin hij groeit. (Alexander Den Heijer)

Je Bent Je Omgeving
Nu is het natuurlijk niet zo dat je gelijk allerlei relaties moet verbreken of drastisch op zoek moet naar nieuwe vrienden. Het is echter wel slim om eens met een kritisch oog te kijken naar de mensen waar je de meeste tijd mee doorbrengt en waar nodig te besluiten om meer of minder tijd met bepaalde mensen te besteden. Als je goed kijkt zul je zien dat er in de meeste mensen die je in eerste instantie in de B- of C-categorie plaatst, potentie zit om een A-Speler te zijn. Zo schoof ik een heel aantal mensen van C naar A omdat ik er veel van kan leren, al is het maar hoe ik het niet zou doen, en een aantal mensen van B naar A omdat zij me stimuleren om mezelf te blijven.

Het feit blijft echter wel dat je trekjes, meningen en ideeën overneemt van de mensen waar je de meeste tijd mee doorbrengt, zeker wanneer je zelf nog niet zo sterk in je schoenen staat met betrekking tot wie je bent. Het is makkelijker om je aan te passen aan je omgeving, dan haar aan te passen aan jou. Beloof me alsjeblieft één ding: doe dat niet. Pas je niet aan aan je omgeving. Als je er eenmaal achter bent wie je bent of wie je wilt zijn, en je past dan niet meer in je omgeving: verander dan niet wie je bent of wie je wilt zijn. Er zal vanzelf een nieuwe omgeving komen die beter bij je past wanneer jij eenmaal bent wie je wilt zijn. Trust me, been there, done that. Nooit. Meer. Dat echt nooit meer. Jij bent de belangrijkste persoon in je leven. Het was opmerkelijk om te zien hoe weinig mensen, inclusief yours truly, zichzelf in het lijstje van de personen waar ze de meeste tijd mee doorbrengen zetten. Besluit dus om zelf een A-Speler te zijn in je eigen leven en je zult merken dat je vanzelf mensen gaat aantrekken die dat ook zijn of zelfs dat je mensen in je directe omgeving inspireert om ook een A-Speler te worden. Maar hoe doe je dat, een A-Speler zijn?

Zorg goed voor jezelf. Eet goed, beweeg genoeg, zorg voor je mentale gezondheid.
Stop met dingen doen die je (teveel) energie kosten. Denk hierbij vooral op de lange termijn: als iets je nu veel energie kost maar je weet dat het op termijn de moeite waard is, ga er dan vooral mee door. Weet waar je het voor doet en wees niet bang om daarin te investeren.
Behandel jezelf koninklijk. Zorg in eerste instantie voor jezelf en daarna pas voor een ander. Heb geen schuldgevoel voor de dingen die je voor jezelf doet! Je bent het waard.
Praat positief met jezelf. Help jezelf om verder te komen in plaats van jezelf klein te houden. Wees je bewust van de manier waarop je tegen of over jezelf praat en behandel jezelf zoals je je beste vriend of vriendin zou behandelen.
Zeg nooit sorry voor jezelf. Verontschuldig je niet voor onnodige dingen zoals vragen stellen. Je wilt immers leren! “Sorry, ik heb een vraag” wordt dus “ik heb een vraag!”
Klaag niet. Alles wat je aandacht geeft groeit. Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen.
Breng tijd alleen door en wees daar comfortabel mee. Wat blijft er van je over als er niemand of niets meer om je heen is?
Check regelmatig of je je kernwaarden leeft.
Communiceer je missie.
Omring jezelf met A-Spelers. Een A-Speler is op zijn/haar best wanneer hij/zij omringd is door andere A-Spelers. Wees dus kritisch, zuinig en slim met je tijd en energie.

Je Hoeft Het Niet Alleen Te Doen
Een van de belangrijkste inzichten die ik kreeg op dag 7 was deze: je hoeft het niet alleen te doen. Je dromen waarmaken, je passie volgen, alles wat je maar wilt is binnen handbereik, maar soms is het fijn om iemand om je heen te hebben die je een kontje geeft of waar je wat ideeën tegen kunt roepen zonder dat je bang hoeft te zijn om niet serieus genomen te worden. Omring jezelf met mensen die je stimuleren om te groeien, die tijd maken voor je wanneer je ze nodig hebt en die je kunnen oprapen wanneer je op je bek bent gegaan. Je hoeft het niet – wat zeg ik: je kunt het niet – alleen te doen. Vraag om hulp. Er zijn genoeg A-Spelers in de wereld die je willen helpen. Dat is namelijk wat ze doen, A-Spelers. Ze willen jou helpen ook de beste versie van jezelf te zijn. Wees daar dankbaar voor, maak er gebruik van en return the favor wanneer de mogelijkheid er is. Wordt de wereld alleen maar mooier van!

20 juni 201519 juni 20152 reacties

Het is donderdagochtend, half 6. Mijn wekker gaat en ik voel me heerlijk. Snel onder de douche, zin in de dag. Vandaag gaan we stappen zetten in de richting van een missie, erachter komen waar je voor je bed uit komt. In grote lijnen weet ik het al, maar ik wil graag duidelijkheid. Richting, sturing, bevestiging. Kom maar op met die dromen, denk ik als ik in de trein stap. Er hangt iets magisch in de lucht!

Test, Test…
Na een lange, werkelijk magische dag – waar ik later nog een uitgebreide blog over zal schrijven, waardoor jij hopelijk ook een stapje dichter bij je missie komt – kwam ik tot de conclusie dat mijn missie ligt in de mensheid laten (her)ontdekken hoe mooi ze is, hoe fantastisch ze is, hoe bijzonder het is dat we leven en waar en hoe we dat doen. Ik krijg er energie van, ga er bijna van huppelen. Ja, hier komt alles samen waar mijn leven om draait. Het is magie.

Eenmaal terug op het station in Breda, bleek dat mijn fiets weg was. De laatste bus was net vertrokken en ik had geen geld bij me voor een taxi, dus ik moest lopen. Op zich geen probleem, maar ik was moe, had last van mijn met-zonder-kruisband-knie en de verschrikkelijkste schoenen ever aan, waardoor ik na 100 meter al blaren op mijn voeten had. Tranen liepen over mijn wangen omdat ik me alleen voelde, maar ook uit boosheid. Iemand had mijn fiets meegenomen. Waarom doe je dat?!

De volgende dag begon ik vol goede moed en hernieuwde energie. Ik had er zin in om mijn leven in te richten aan de hand van mijn missie, ik had heerlijk geslapen en de blaren op mijn voeten vielen mee. Ik liep door de regen naar de bushalte, nadat ik een graai uit het noodgevallen-bakje in de auto had genomen voor wat kleingeld. Met de bushalte in zicht zag ik de bus die ik moest hebben om op tijd te komen wegrijden en overwoog even om een sprintje te trekken, maar ik wist dat ik daar spijt van zou krijgen dus deed ik het niet en besloot ik om rustig te wachten op de volgende bus. Alles op zijn tijd, dacht ik nog. Alles gebeurt om een reden.

Toen de bus aankwam stapte ik in en groette ik de buschauffeur vriendelijk. Ik liet hem mijn kleingeld zien en zei: “naar het centrum, graag!” “Ah gut, meissie,” zei hij, glimlachend. Ik moest er ook om lachen en legde uit wat er was gebeurd, geen fiets geen geld geen niks, dus ja, busje komt zo! Hij begon het kleingeld wat ik voor hem neer had gelegd te tellen en zei “je komt €1 tekort.” Ik keek hem aan en lachte, zei “dat meen je niet.” Ineens keek hij bloedserieus en zei hij, “dat meen ik wel, een kaartje is €3,50 en hier heb je maar €2,50.” Ik vroeg aan hem wat een enkeltje dan kostte, want ik kon me nauwelijks indenken dat een enkele reis met de bus van mijn huis naar de stad – 4 haltes! – me €3,50 zou kosten. Hij keek me aan alsof ik van een andere planeet kwam en zei: “mevrouw, dit ís een enkeltje en u heeft niet genoeg geld.”

f*ck DE MENSHEID
Met tranen in mijn ogen pakte ik het kleingeld weer op, mompelde “dank je wel” en draaide om, de bus uit. Hij riep nog: “moet je ver?!” maar ik liep al weg. Zo boos, zo teleurgesteld, zo alleen. Ik voelde me weer alleen. Gatverdamme, wat een verschrikkelijk gevoel. Is dit hoe we tegenwoordig met elkaar omgaan? Ik realiseerde me dat er nog minimaal 10 mensen in de bus zaten en die mijn gesprek met de chauffeur gehoord moeten hebben, maar dat niemand er iets van had gezegd. Ik vroeg me af wat ze over me zouden zeggen als de deur eenmaal gesloten was of toen ze me richting het centrum zagen lopen, de regen en de tranen zich mengend op mijn wang.

f*ck de mensheid, dacht ik. f*ck die hele bende hufters, de mensheid wil helemaal niet gered worden. f*ck it. Ik blijf de rest van mijn leven schoenen verkopen en word daar doodongelukkig van, net als de rest van ze. Kan ik me lekker ook afreageren op een ander. f*ck de mensheid laten zien hoe mooi ze is, want dat is ze niet. In Amerika heeft voor de zoveelste keer een of andere debiel 9 mensen doodgeschoten omdat ze niet, net als hij, blank waren. In Frankrijk, een paar maanden geleden, het einde van Charlie omdat we geen gevoel voor humor meer mogen hebben. Zelfs hier in Nederland, ik zag het net nog, op Facebook iemand beledigen die je niet kent of een filmpje delen van iemand die in elkaar geslagen wordt en er “HAHAHA” boven schrijven. Wat is dit voor idiote wereld, waar wil ik in godsnaam aan beginnen?! Nee, laat maar, f*ck de mensheid laten zien hoe bijzonder ze is, want dat is ze niet. f*ck de mensheid, f*ck de missie.

Toen mijn woede eenmaal was gezakt hoorde ik een stem in mijn hoofd die ik een dag eerder hoorde zeggen: “je zult getest worden, tegengesputterd worden, dwarsgezeten, tegengewerkt. Je zult een hoop bullsh*t over je heen krijgen maar het maakt niet uit, want iemand die weet waar hij voor staat is niet vatbaar voor de mening van anderen. Een vliegtuig heeft tegenwind nodig om op te stijgen, onthoud dat. Tegenwind helpt je om dichter bij je doel te komen.”

Eenmaal op het werk aangekomen was ik razend. Razend boos, teleurgesteld en verdrietig maar ook razend enthousiast, gemotiveerd en ervan overtuigd dat er geen beter voorbeeld nodig was dan dit om me te laten zien hoe hard het nodig is, wat ik wil doen. Ik was zelfs heel even dankbaar, voor diegene die m’n fiets heeft meegenomen en die buschauffeur die niet over zijn hart kon strijken, want jeetje, jongens. Wat is er veel ruimte voor verbetering.

Magische Missie
Wat wil ik graag mijn liefde voor het leven met je delen. Wat wil ik je graag kennis laten maken met hoe gaaf je bent, hoe mooi, hoe eigen. Wat wil ik je graag laten zien dat het niet uitmaakt hoe groot je bent, of hoe dun, of hoe rijk of hoe saai, maar dat iedereen in zijn eigen vel het allerlekkerst zit. Ik wil je niet veranderen, ik wil je niet verbeteren, ik wil je alleen maar inspireren. Je ogen openen voor je potentie, dat wat er aan je voeten ligt wanneer je durft te kijken. Wat wil ik graag van je houden, net zolang tot je van jezelf gaat houden en dan nog net een beetje meer. Wat wil ik je graag laten zien hoe mooi de wereld is, hoe prachtig ze is als je niet langer zoekt naar de imperfecties. Wat wil ik je graag laten zien hoe mooi je bent mens, hoe toverachtig mooi. Wat wil ik je graag laten zien hoe fantastisch je bent.

Wat wil ik je graag inspireren, je laten zien hoe makkelijk het kan zijn om positief in het leven te staan en om verandering te maken door te zijn wie je bent, door te doen wat je doet. Wat wil ik je graag meenemen op dit avontuur en je stukje bij beetje inspireren om je eigen weg te vinden, je eigen mens te zijn, en daardoor per definitie al een fantastisch mens te zijn. Wat wil ik je graag laten zien hoe fantastisch je bent, mens.

Fietshufters
Oh, en mijn fiets? Meegenomen door de gemeente omdat ‘ie niet in een fietsrek stond. Ik zei tegen de meneer van het depot dat ik zeker wist dat ik hem daar heb ingezet, waarna hij me uitgebreid foto’s liet zien en uitlegde hoe zo’n verwijdering gebeurt.

Terwijl ik €25 pinde om mijn fiets weer te mogen meenemen zei hij: “maar ja, mevrouw, weet je wat het is. Sommige van die idioten halen gewoon uw fiets eruit zodat ze die van hun eigen erin kunnen zetten. Met m’n eigenste ogen weleens zien gebeuren, echt.” Hij slaakte een diepe zucht en mompelde binnensmonds, maar net hard genoeg zodat ik het kon horen: “hufters.”

Ik kon alleen maar lachen. De wereld wacht op me, meneer, en ik ga haar laten zien hoe magisch ze is. Ik ben er klaar voor.

17 juni 20152 reacties

Wat een belevenis, dag 5. Zeven uur lang zat, lag, draaide, stretchte en stond ik op mijn hoofd in een cirkel van 3 meter, waar ik alleen uit mocht om te plassen. Geen pen en papier, geen telefoon, geen mensen in het zicht, geen eten… Niks. Stil. Zeven uur lang. Oh, en het was in het Kuinderbos. In Bant. Flevoland. Ver, ver, VER van de bewoonde wereld. Met een kleine 250 man zaten wij, op een doodgewone donderdag, zeven uur lang in het bos, niks te doen.

HOEZO?!, hoor ik je denken.
De bedoeling is dat je tot rust komt, dat er antwoorden boven komen drijven op de vragen die je jezelf van te voren hebt gesteld of die je gedurende de dag ineens te binnen schieten. Wanneer je jezelf afsluit van alle geluiden en invloeden van buiten, kun je eindelijk eens horen wat er van binnen gebeurt. Alles wat je nodig hebt, zit al in je, is de filosofie.

Omringd door de natuur – ooit de natuurlijke habitat van de mens – wordt dit proces versneld door je te focussen op wat je ziet en hoort, zonder daar een oordeel over te hebben of er iets mee te moeten. De natuur doet immers alles op haar eigen tijd, trekt volledig haar eigen plan. Inspirerend? Ja.

Huh, ik denk!
Voordat ik ging zitten was mijn hoofdvraag: “wat wil ik doen met mijn leven?” Welke kant wil ik op, waar kom ik voor mijn bed uit, waarom ben ik hier op aarde? En vooral: als blijkt dat ik weet waar ik heen wil, hoe ga ik dit dan aanpakken? Ik vind het wel tijd voor actie, namelijk.

Daarnaast was ik vooral heel benieuwd of ik een uit-knop zou kunnen vinden voor mijn hoofd, waar het al zo lang ik het me kan herinneren raast. Ideeën, zinnen, woorden, verhalen, plannen, dromen, bullsh*t, ellende… Het raast er allemaal, er is vaak geen touw aan vast te knopen en het raast er vooral altijd. Sinds ik mezelf een paar jaar geleden voor het eerst betrapte op een gedachte – ik hoorde letterlijk een gedachte en die werd meteen gevolgd door de gedachte“huh, ik denk!” – zijn er een lange tijd weinig tot geen momenten geweest dat ik niets dacht. Niet dat ik het erg vond, integendeel, ik was blij dat ik eindelijk mijn hersenen kon gebruiken. Maar wanneer het me teveel wordt, dat geraas, dan schrijf ik. Schrijven is voor mij al jaren de manier om de boel daarboven een beetje onder controle te krijgen, om “stoplichten” te bouwen in mijn hoofd. Ik kan namelijk niet sneller denken dan ik schrijf. Heerlijk. Vaak lees ik achteraf terug wat ik heb geschreven en kom ik er op die manier achter wat ik eigenlijk denk. Werkt prima, maar hierdoor zag ik nogal op tegen het niet kunnen schrijven, vooral wanneer het om me heen zo stil is.

Gelukkig werd ik er in die zeven uur wel aan herinnerd dat yoga ook een fijne manier is om even uit je hoofd, in je lijf te komen en kwam ik erachter dat slapen niet alleen heel lekker is maar ook handig: ik heb van de zeven uur in het bos minimaal vijf uur liggen slapen omdat het dan ook even stil was daarboven. Lekker, ja. Frustrerend? Onwijs.

Onrust
Eenmaal thuis bleef het namelijk, hoeveel ik ook schreef, nog ruim twee weken onrustig in mijn hoofd, lijf en huis. Ik had het gevoel dat ik zo verschrikkelijk niks had gedaan, dat ik ook niks had bereikt. Niks geleerd, geen nieuwe inzichten verkregen, geen antwoorden op mijn vragen. Ik kon mijn zen niet vinden, zat niet lekker in mijn vel, wilde van alles maar kreeg niets gedaan en ging overal aan twijfelen. Nu heb ik dat wel vaker, van die ER MOET TOCH MEER ZIJN IN HET LEVEN fases, maar dit keer vond ik hem heftig. Ik postte het op mijn social media pagina’s en merkte aan de reacties dat het niet alleen bij mij was, maar dat het in de lucht hing. Meer mensen hadden last van deze onrust, van deze twijfelaanval. Zoveel lieve, goedbedoelde adviezen vlogen me om de oren, dat ik niet eens wist waar ik moest beginnen en dus bleef hangen in de niets-doen-niets-bereiken-frustratie-spiraal.

Tot hij viel. Ik zag in dat ik de frustratie beter los kon laten, zodat ik met nieuwsgierigheid naar dit proces kon gaan kijken. Iemand zei: je bent toe aan een nieuwe stap, maar je ego stribbelt tegen omdat die het oude, het veilige, het bekende niet wil opgeven. Dus zolang je niet zeker weet waar je heen wilt, maakt het ook niet uit welke weg je neemt, als je maar besluit dat je hier niet wilt blijven. Geloof dat je uiteindelijk daar komt waar je moet zijn, trust the process. Alles wat je zoekt, zit al in je. Alles op z’n tijd, het komt altijd goed. De volgende stap gebeurt wanneer je er klaar voor bent. Laat het los, geef het tijd en heb vertrouwen. In het universum, in God, in je intuïtie, in waar je dan ook in gelooft. Vertrouw op jezelf. Je komt er wel. Trust the process.

Achter De Wolken Schijnt Altijd De Zon
Ineens herinner ik me dat ik halverwege de dag in het bos een tijdje naar de zon heb liggen staren. Ik zag haar verdwijnen en weer verschijnen achter dikke wolken, zag haar hard haar best doen om het voor ons zo aangenaam mogelijk te maken. Het viel me op dat zij nooit veranderde. Ze werd misschien wat feller wanneer niets haar in de weg stond en gaf ook de regen en de wolken alle ruimte om te doen wat ze doen, maar zij veranderde nooit. Ze bleef zichzelf – en bleef zichzelf laten zien.

Wat mooi, dacht ik. Ik wil ook zijn zoals de zon. Zo zeker van mijn zaak, zo stralend. Zo onbeïnvloedbaar door de omstandigheden omdat de basis, de kern, altijd warm, tevreden en gelukkig is. Cliché, misschien wel hè, maar daarom niet minder waar. Ik ben altijd al fan geweest van de zon en weet dat ik beter in mijn vel zit wanneer ze schijnt, maar ik had nog niet bedacht dat ik zelf de zo’n bron van licht en warmte in mijn leven ben. Als ik mezelf maar laat zien.

Tegelijkertijd – ik geloof niet in toeval, wel in timing – krijg ik een berichtje van iemand die ik niet ken, iemand die me laat weten dat mijn blogs hem hebben laten inzien dat er meer mogelijk is in het leven. Ik realiseer me ineens dat er elke dag weer mensen zijn die me vinden, dan wel op social media, dan wel via mijn site. Mensen die elke dag een berichtje voorbij zien komen of een e-mail ontvangen wanneer ik weer een blog heb geplaatst. Mensen die reageren op die blogs en berichtjes, die me laten weten dat iets wat ik schreef of deelde ze hielp, ze liet lachen of ze hun leven deed veranderen. Daar doe ik het voor. Daar blijf ik dit voor doen, daar kom ik m’n bed voor uit. Niet alleen om zelf te leren, maar vooral om dat wat ik leer door te geven in de hoop dat iemand anders er ook nog iets aan heeft. Open, want dat is hoe het licht binnenkomt en open, want dat is hoe je het licht weer doorgeeft.

Wow. Wat heb ik het mezelf de afgelopen weken moeilijk gemaakt. Allemaal om tot de conclusie te komen dat ik precies daar ben waar ik moet zijn, dat alles loopt zoals het moet en dat het alleen maar beter kan worden als ik blijf doen wat ik doe. Trust the process, Merel.

En jij bedankt, dat je er al onderdeel van bent.

27 mei 201526 mei 2015Een reactie plaatsen

Volgens Brene Brown, een van mijn favoriete schrijfsters/onderzoekers leven we in een constante mindset van schaarste. We groeien op en leven in een wereld waarin er nergens genoeg van is, en leren gaandeweg ook nog eens dat we zelf niet … genoeg zijn. Niet slim genoeg, niet knap genoeg, niet rijk genoeg, niet dun genoeg… Je kunt hem ongetwijfeld zelf ook invullen. Brene vindt schaarste de actuele versie van posttraumatische stress. Het gebeurt wanneer we teveel hebben meegemaakt en, in plaats van samen durven praten over onze gevoelens en te helen – waar kwetsbaarheid voor nodig is – boos, bang en aanvallend zijn naar elkaar. Dit proberen we weer te verwerken door schaamte over de ander af te roepen, door onszelf tot in de ellende te vergelijken met anderen en door ons af te zonderen van anderen – die negen van de tien keer iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. Enig. Klinkt bekend ook, niet? Doen we allemaal, namelijk. Ik ook.

Maar ik wil er van af. Dit is een van de redenen waarom ik mee doe aan het Jaarprogramma van 365 Dagen Succesvol. Ik wil af van dat stemmetje dat steeds roept dat ik niet goed genoeg ben, die alle plannen die ik heb in twijfel trekt en die ervan overtuigd is dat er niet genoeg is van al het moois in de wereld om het ook mezelf te kunnen gunnen. Dag 4 komt dan ook als geroepen.

Dag 4
Dag 4 gaat over overvloed. Overvloed is het tegenovergestelde van schaarste, de oplossing voor het idee dat er niet genoeg is. We beginnen met een oefening waarbij we opschrijven hoe we denken over geld. Mijn conclusie? Geld is vervelend, ik heb er te weinig van maar het geeft me vrijheid en ruimte wanneer het er is. Hmm. Niet echt shocking, zo denk ik er inderdaad over.

Maar dan vervangen we het woordje “geld” voor kracht, en daarna voor liefde. Want, zo zeggen de mannen, de manier waarop je over geld denkt staat gelijk aan de manier waarop je over je kracht en liefde denkt.

Slik. Denk ik daar echt zo over? Ben ik er echt van overtuigd dat mijn kracht (ook wel talent) en liefde vervelend zijn? Natuurlijk niet! En of ik er niet genoeg van heb? Bullsh*t! Geeft het me vrijheid en ruimte wanneer het er is? Ja, dat wel… En hoe. Waar zit dan precies die belemmerende overtuiging die me steeds “niet genoeg” influistert? Waarom kan ik niet uit die schaarste-mindset en me focussen op overvloed?

HELP!
Misschien kunnende 7 stappen in de richting van een leven in overvloed iets veranderen.

Stop met vechten. Sluit vrede. Alles waar je mee je vecht houdt je op je plek en creëert precies dat wat je niet wilt. Sluit vrede met alles wat er is. Succes begint met geluk, geluk begint met vrede. Zolang je ergens mee vecht geef je energie aan de gedachte dat het niet goed genoeg is.
Wees dankbaar voor ALLES wat er is, ook voor de dingen waar je mee worstelt. Juist die punten helpen je om zuiver te krijgen wat je precies wilt.
Zie dat je een scheppend en creërend wezen bent. Alles wat je om je heen ziet is een gevolg van de keuzes die je hebt gemaakt. Je creëert je eigen werkelijkheid.
Verklaar jezelf het begin van alles. Jij bent de aanstichter en eigenaar van je leven, emoties, toekomst, tijd. Pak je verantwoordelijkheid. Hoeveel dingen staan er in je agenda waar je zelf voor hebt gekozen?
Ga in je eigen bronenergie staan. Hier ben je krachtig, puur, echt. Het is je natuurlijke habitat, je hoeft er geen moeite voor te doen. Besluit om van hieruit te leven. Alles wat je hierbuiten nodig hebt is een bewijs van tekort.
Maak een voorstelling van dat wat je het liefste wilt en stop ermee om het zo graag te willen. Elke keer wanneer je denkt hoe graag je het wil, bewijs je aan jezelf dat het er nog niet is; dit is elke keer een bewijst van tekort. Let vooral op de kleine bewijzen dat het er al is. Overvloed is er, of het is er niet.
Relax. Overvloed is een besluit wat je kunt nemen, maar niet iets waar je heel hard aan wilt werken. Er is genoeg, ook voor jou. Het enige wat je hoeft te doen is het te zien. Vertrouw op wie je bent, op wat jou jou maakt. Ontspan op dat niveau, vertrouw op dat niveau. Kies ervoor om alles wat je vanaf nu in de wereld zet te laten komen uit dat vertrouwen, uit die liefde.

Tot en met stap 4 denk ik: okay. Ik heb dit behoorlijk onder de knie. Alles wat hier genoemd wordt doe ik, werk ik aan, zie ik en oefen ik. Wordt aan gewerkt. Trust the proces. Maar dan, bij het horen van stap 5, herinner ik me ineens de meditatie van dag 4.

Genoeg
We werden in de meditatie geleid naar onze bron, naar onze kracht. Ik herinner me dat ik van boven op mezelf neerkeek, ik dreef op een oneindige poel van water. Ik voel me hier kalm, sterk, intens gelukkig en in staat om alles te bereiken wat ik maar bedenk. Hier is er geen kwestie van wel of niet genoeg hebben, van wel of niet genoeg zijn. Het is goed. Heerlijk, zelfs. Er is hier meer dan genoeg liefde, talent en rijkdom om te doen wat ik wil doen, om te zijn wie ik wil zijn. Er is hier meer dan genoeg. Ik ben hier meer dan genoeg. Ik ben hier mezelf, dat is genoeg. Ik ben genoeg.

In mijn bron zit dus helemaal geen stemmetje, dat wordt pas aangewakkerd door de geluiden van buitenaf. Nu ik dit weet kan ik me er misschien makkelijker voor afsluiten, of in ieder geval terugkeren naar deze plek wanneer ik weer eens het gevoel heb dat ik niet goed genoeg ben. Van hieruit kan ik vooruit, in de richting van een leven in overvloed.

Op naar dag 5!

22 april 201520 april 20155 reacties

Een paar jaar geleden werd ik verliefd. Op mezelf. Tot die bewuste dag was ik iemand die zich heel makkelijk aanpaste aan haar omgeving: als de mensen om me heen mij maar leuk vinden, dan is het goed. Dat was belangrijk. Dat was liefde, dacht ik. Maar ineens vond ik mezelf in een ver land, alleen, en realiseerde ik me dat dat helemaal geen liefde is. Liefde is wanneer mensen je leuk vinden om wie je bent, niet om wie je bent wanneer je zó bent dat je weet dat zij van je zullen houden. Ik zag mezelf voor het eerst, die dag. Ik zag mezelf naakt, zonder alle laagjes en filters die ik had aangeleerd omdat ik dacht dat mensen ervan zouden houden. Ik zag mezelf en ik vond haar fantastisch.

Sinds die dag ben ik me heel bewust van die naakte ik. Die persoon die ik, diep van binnen, echt ben. Ik leer haar steeds beter kennen. Leer haar omarmen, leer haar waarderen, leer van haar te houden. Ik vind haar nog steeds fantastisch. Voor ik begon aan het jaarprogramma dacht ik even dat ik er was. Dat ik alle kanten van haar wel had ontdekt. Gelukkig hebben deze mannen geen boodschap aan wat je dacht dat je wist en schijnen ze met een spotlight in de donkere hoekjes waar ik zelf nog niet was geweest.

Kernwaarden
Zo ook op dag 3. Het gaat over je comfortzone en je kernwaarden. Het verschil? Je comfortzone is waar – en wie – je bent omdat het makkelijk is. Vertrouwd, bekend, veilig. Niks mis mee, maar waarschijnlijk niet heel spannend. Binnen je comfortzone gebeurt er bijna nooit iets nieuws, waardoor hij blijft zoals hij is. Buiten je comfortzone kunnen je groeien, maar dat is vaak eng. Je comfortzone is namelijk grotendeels gebaseerd op eerdere mislukkingen en adviezen van anderen, die de adviezen hoogstwaarschijnlijk baseren op hun eigen eerdere mislukkingen of adviezen van anderen, die… Snap je?

Je kernwaarden daarentegen staan voor wie je echt wilt zijn. Best handig om te weten, immers: als je nergens voor staat val je voor alles. Been there, done that. Je kernwaarden kunnen een stuk buiten je comfortzone liggen, maar daar wordt het pas leuk. Daar waar je kernwaarden (lees: je hart) zeggen: “doe!” zegt je comfortzone (lees: je hoofd) vaak “doe maar niet”. Door je bewust te worden van je kernwaarden, wordt het makkelijker om je comfortzone te vergroten. Bijvoorbeeld: voor veel mensen ligt uit een vliegtuig springen ver buiten hun comfortzone, maar is “avontuur” een kernwaarde: iets waar ze graag meer van willen in hun leven omdat ze geleerd hebben dat ze er energie van krijgen. In dat geval is het gelijk een stuk minder spannend om uit een vliegtuig te springen – nou ja, minder spannend… je begrijpt wat ik bedoel – omdat je weet dat het past bij wie je echt wilt zijn.

Wie Ben Ik vs. Wie Wil Ik Zijn?
Laten we één ding voorop zetten: er is niks mis met wie je bent. Je hoeft jezelf voor niemand te veranderen. Er is echter wel een grote kans dat die persoon die je bent in je comfortzone niet helemaal is wie je echt – in je kern – bent. Bij mij was dat zeker het geval toen ik mezelf voor het eerst ontmoette. Als ik kijk naar de kernwaarden die ik, aan de hand van dag 3, heb geformuleerd en ik leg die naast de persoon die ik vroeger was, schrik ik zelfs een beetje. Hoe kon ik zover van mezelf verwijderd raken? Natuurlijk zijn je kernwaarden niet in je ziel gegraveerd en zijn ze constant in beweging, maar nu ik weet wat ze in grote lijnen zijn is het makkelijker om bij mezelf te blijven en om keuzes te maken die daarop aansluiten. Want dat is de volgende stap: als je eenmaal weet wie je in de kern bent – of wie je wilt zijn – kun je elke keuze (denk aan: een nieuwe baan, een nieuwe relatie of in een andere situatie waar het makkelijk is om terug in je oude comfort zone te vallen) naast die kernwaarden leggen en weet je gelijk welke kant je op wilt.

Wie Ben Ik?
Dus: hoe kom jij achter je kernwaarden? Dit zijn sommige 365 Dagen-vragen die mij op weg hielpen:
– Wie bewonder je? Zou je op die persoon willen lijken? Welke aspecten van die persoon trekken je aan?
– Hoe ziet een dag waarop je heel veel energie krijgt van de dingen die je doet eruit? Waar komt dat door?
– Hoe ziet een tegenovergestelde dag eruit, eentje waarvan je juist gefrustreerd of zelfs boos wordt?
– Stel dat alles zou kunnen en niets zou mislukken, wat zou je dan doen?
– Hoe ga je om met weerstand? Met andere woorden: waar liggen de valkuilen die je weerhouden buiten je comfortzone te treden?

Naast deze vragen kreeg ik de tip om het zichtbaar te maken, om je kernwaarden te formuleren en te delen met de wereld. Bij deze. Nu is het zaak om mijn leven er naast te leggen en naar behoeven bij te sturen. Want dit is mijn kern. Dit is waar ik voor sta. Dit is hoe ik wil zijn, hoe ik wil leven. Wat ik aan de wereld wil laten zien. Dit is wie ik ben.

Kloppend Hart
* liefde * passie * vertrouwen * balans * soort zoekt soort * warmte

Vrijheid
* speels * spontaan * licht * avontuur * flexibel

Open
* raakbaar * nieuwsgierig * verwonderd * ruimte * leren

Creatief
* anders * oplossingsgericht * experimenteel * uniek * improviseren

Indruk Maken
* inspireren * motiveren * doorgeven * verschil maken

4 maart 20153 maart 20156 reacties

Op het moment dat ik wakker word weet ik het: dit wordt een bijzondere dag. Ja, ik heb me verslapen en schrik wakker op het moment dat mijn “dan-kan-er-nog-iets-fout-gaan-onderweg”-bus vertrekt en het kost me bergen kracht om uit mijn warme bed de koude wereld in te kruipen, maar door de gordijnen spiekt een zonnestraaltje naar binnen en ik besluit: dit wordt een mooie dag.

Ik ben de baas!
Want ik mag weer. Ik mag weer doen wat ik het allerleukste vind: nieuwe mensen ontmoeten, mooie verhalen aanhoren, nieuwe dingen leren, tonnen inspiratie opdoen en aan het eind van de rit ook nog een blog schrijven. Bonus: deze dag gaat heeft een thema waar ik al een tijdje mee bezig ben. Het gaat vandaag over de baas worden over je gedachten, dat je ze kunt sturen, aanpassen, parkeren, trainen, zodat ze vóór je werken in plaats van tegen je. Het gaat over het je bewust worden van wat er in je (onderbewuste) mind gebeurt en ik denk dat er weinig dingen zijn die ik zo leuk vind om te doen en over na te denken als dit. Als ik dan buiten kom en ik zie dat de zon echt schijnt, dat de hemel helderblauw is en dat het ondanks de ijzige wind niet eens zo heel koud is, ga ik helemaal huppelend over straat. Ik weet dat er niet zoiets als “perfect” bestaat, maar dit komt toch wel bijzonder dicht in de buurt.

Desondanks schiet de ochtend een beetje aan me voorbij. Er gebeurt van alles, vooral in mijn hoofd, want ineens heb ik een ingeving over wat ik wil doen met mijn leven en hoe ik ervoor ga zorgen dat ik elke dag die dingen kan doen die ik vandaag doe. Allemaal nieuwe ideeën ook, ideeën die nog nooit in me zijn opgekomen. Ik probeer ze te parkeren en te focussen op waar we mee bezig zijn, maar ik word er terug ingezogen door de energie die ik ervan krijg. Wanneer ik zoiets bedenk wil ik er het liefst meteen mee aan de slag, ik wil het nu. Toch probeer ik mezelf uit te dagen: laat het even voor wat het is, neem het maximale mee van deze dag (“je bent er nu toch,” zegt Arjan ongeveer terwijl ik dit denk, “dan kun je er maar beter het beste van maken!”) en denk hier gewoon over een paar dagen nog eens over na. Wie weet vind je het dan al niet meer leuk – zoals vaak het geval is. Lang leve mijn ik-vind-alles-wat-nieuw-is-leuk!-enthousiasme.

In de lunchpauze zit ik buiten. Omringd door goede energie, zonnetje op mijn bol. In mijn hoofd hoor ik The Beatles: “here comes the sun, doo doo doo doo”. Wat is het leven toch mooi. Ineens word ik overvallen door dankbaarheid, door zoveel liefde voor het leven dat ik wel kan janken van geluk. Het is heerlijk hoeveel vertrouwen ik heb in dat het allemaal wel goed komt met mij en met mijn leven, dat er mooie dingen aankomen en dat ik echt iets heel bijzonders ga doen.

Ja. Zo wil ik leven.

Maar dan is er de meditatie. De “ontdek je belemmerende overtuigingen” meditatie. Die hakt erin. Waar ik dacht dat ik zo ongeveer alle belemmerende overtuigingen die een mens kan hebben de afgelopen tijd wel getackeld had, kom ik er nu eentje tegen die ik nog nooit heb gezien. Ja, nu ik ‘m zie denk ik: “ooooh… dat verklaart een hoop!” maar zelf was ik ‘m nog niet tegengekomen. Zo diep zit ‘ie dus. We moeten dan ook even graven: voor mij zit de uitdaging niet op het gebied van gezondheid, relaties, werk of geld (de 4 gebieden waar het 365 Dagen Succesvol Jaarprogramma grotendeels om draait). Tenminste, niet echt. Het kan allemaal wel beter, maar het is niet zo dat ik van één van die 4 gebieden last heb of ongelukkig word. Blijkbaar zijn deze mannen daarop voorbereid, want in deze meditatie leidt David ons, na deze 4 gebieden, naar een vijfde gebied. “Als er bij deze 4 gebieden niks gebeurt, is het misschien zo dat je een andere, allesoverheersende belemmerende overtuiging hebt, namelijk deze: de wereld is een onveilige plek.”

Slik.

Geloof ik dat de wereld een onveilige plek is? JA WANT MENSEN ZIJN NIET TE VERTROUWEN, schreeuwt een stem van diep binnen in me. Ik schrik ervan. Is dit echt wat ik denk? Is dit wat ik mezelf vertel als ik even niet oplet?

Eenmaal uit de meditatie moet ik hier even over nadenken. Waar komt dit vandaan, wat voor effect heeft het? Houdt het me tegen, doe ik hierdoor niet wat ik wil doen, ben ik hierdoor niet (helemaal) wie ik wil zijn? Ik spar wat met de mensen om me heen en kom tot de volgende conclusie:

Ik vind de wereld niet perse een onveilige plek, maar ik vind dat mensen inderdaad niet te vertrouwen zijn. Te vaak zijn er mensen geweest die ik vertrouwde maar die er ineens vandoor gingen, die mijn zwakke plekken mochten zien en ze vervolgens tegen me gebruikten, die precies wisten waar ze me konden raken en daar, wanneer ze de kans kregen, ogenschijnlijk geen seconde over twijfelden. Auw. Ik dacht dat ik hier wel overheen was, maar nee. Ineens voelt het alsof er ergens in mij nog een ander mens zit, een klein meisje zelfs, eentje die zichzelf heeft omringd met hoge muren en zware sloten en die er alles aan doet om niet gezien te worden. Die in de schaduw leeft van de ik die ik de afgelopen tijd ben geweest, die op het eerste oog open, vrolijke, zelfbewuste ik waar ik zelf voor heb gekozen, waar ik zelf aan heb gesleuteld tot ik vond dat het een versie was die de buitenwereld mocht zien.

Ik heb natuurlijk ook wel gemerkt dat ik de afgelopen jaren niemand echt dichtbij heb gelaten. Ja, mijn lief, maar die keek op dag 1 al door me heen en daarom hou ik van hem, ik heb nooit de kans gehad om die kant van mezelf voor hem te verstoppen. Maar verder…
Ik deelde veel van wat er in me omging met de wereld, met vreemden. Dat voelde logisch. Maar ook dit waren de weloverwogen, keer op keer ge-edit-e woorden die iedereen pas mocht lezen zodra ik vond dat het goed genoeg was. Want ik heb niet geschreven over de zaken die dat kleine meisje zich aantrok. Over hoe ik me voelde toen mijn vertrouwen geschaad werd. Over hoe ik daarmee omging, over hoe ik erboven op kwam, over hoe het me nog steeds wel eens dwarszit. Nee, ik stopte het weg onder een lading positiviteit, want dan lijkt het net alsof je geen zwakke plekken hebt en kunnen mensen je ook niet raken.

Raakbaar
Maar is dat niet de belangrijkste vraag in dit geval? Is het niet juist wanneer we kwetsbaar – sorry, raakbaar – durven te zijn dat we ook geraakt kunnen worden door de mooie dingen, door alles wat het leven zo bijzonder maakt? Zijn de dieptepunten er niet om ons te leren de hoogtepunten meer te waarderen? Wanneer je een deel van jezelf afschermt van de dingen die je raken, ontneem je jezelf dan niet de kans om überhaupt nog iets te voelen?

Als klap op de vuurpijl krijg ik ook Jip nog voor mijn kiezen. Jip, die met zijn openheid en echtheid zoveel mensen wist te inspireren en te raken, die zoveel levens heeft veranderd door er alleen maar te zijn. Jip, die ook mij aanspoorde om mezelf open te stellen voor alles wat het leven te bieden heeft, dat alle ups en downs een cadeautje zijn en dat je alleen jezelf tekort doet als je het niet doet.

Dus ik ga ervoor. Als je een keuze maakt moet je zeker weten dat het gaat lukken, roept Toine Simons nog aan het eind van de dag. Ik besluit om de komende tijd te investeren in dat kleine meisje. Ik noem haar Zonnebloem en ik ga haar leren naar de zon te draaien, omdat ik weet dat ze dat wil. Ik ga haar laten zien hoe mooi het leven is en ik ga haar een beetje weerbaar maken, voor wanneer het weer een keertje donker wordt – want dat zal het ongetwijfeld nog wel eens worden. Ik gebruik mijn “negative-thought-killer”-elastiekje een beetje anders dan ‘ie is bedoeld, ik gebruik hem om die goedgelukte, weloverwogen, “hier-is-alles-prima!” kant een beetje in te dimmen, om de andere kant de kans te geven uit de schaduw te komen.

Want als ik dat kan, kunnen anderen het ook. Als ik wil inspireren, dan moet het wel volledig. No more shortcuts. Ik ga ervoor, want zo wil ik leven. Raakbaar, zacht, met een kinderlijke vreugde en passie voor alles wat er op mijn pad komt. Dankbaar, voor het feit dat ik geraakt kan worden en dat ik er elke keer alleen maar sterker van kan worden.

Ja, dit is hoe ik ga leven.

3 februari 20153 februari 20157 reacties

Hoi, ik ben Merel en ik ben onzeker. Ja, hier, hoi. Handjes in de lucht als je die voelt binnenkomen alsjeblieft, ik weet dat ik niet de enige ben. Ik heb het zelf ook een paar keer hardop moeten zeggen voordat ik het begon te voelen, want in eerste instantie geloofde ik mijn eigen oren niet. Ik, onzeker? HA! Onzin… Toch?

Maar het oordeel is keihard. Als ik de post-it’s moet geloven die na één van de oefeningen op de eerste dag op mijn rug zijn geplakt ziet heel de wereld aan me dat ik onzeker ben. We stappen stuk voor stuk in een groep van zo’n 20 man naar voren en vertellen kort iets over onszelf, waarna de groep bloedfanatiek het eerste woord opschrijft wat er bij ze opkomt als ze je zien. Onder het mom van “als één iemand het zegt, zegt het iets over die persoon, maar als meerdere mensen het zeggen…” dan wordt het tijd voor een goed gesprek met jezelf. Nou, dat heb ik geweten.

Onzeker, is het oordeel. Onzeker en instabiel. Vrolijke ogen en een leuk mens, dat wel, maar overheersend onzeker. Het steekt me heel eventjes, omdat ik niet wil dat mensen het zien, maar daar kan ik me nu niet echt meer druk om maken. Ik heb besloten dat ik die onzekerheid vandaag wil achterlaten dus dan moet ik ook met de billen bloot en de klappen incasseren.

Toegeven is de eerste stap, zeggen ze. En hoewel ik het doodeng vind weet ik dat het tijd is om juist dat te doen. Om te stoppen met mezelf voor de gek houden en weg te rennen van die onzekerheid, altijd maar de schone schijn ophouden omdat het er om een of andere reden niet mag zijn. Want het is er. Het is er al jaren en ik stopte het steeds weer weg, het was niet groot genoeg om ermee aan de slag te gaan. Misschien was het wel groot genoeg, maar was ik het niet. Niet sterk genoeg, wellicht. Nu is de enige weg hier uit er dwars doorheen en het is tijd om erdoorheen te gaan.

Het is niet dat ik mezelf niet leuk vind. Integendeel, ik heb er de afgelopen jaren hard aan gewerkt om mezelf te worden, om volmondig te kunnen zeggen dat ik blij ben met wie ik ben. Om het te weten ook, wie ik ben en wat ik kan en wat ik wil en wat vooral niet. Weet ik allemaal. Daar ligt het dus niet aan. Nee, het zit dieper. Het zit zelfs zo diep, dat stemmetje zit zo ver weg onder al dat waar ik zo hard voor heb gewerkt, dat ik het nauwelijks hoor.

Maar het is er. Het is er en het fluistert “je bent niet goed genoeg.” Eerst was het er sporadisch, kon ik het nog verkopen als “het komt door de volle maan”, maar nu ik eenmaal goed durf te luisteren is het er ook als het geen volle maan is. Als een monotoon, onderhuids gebrom is het daar altijd, altijd maar fluisterend “je bent niet goed genoeg.” Zonder verklaring, zonder onderbouwing, zonder uitleg. Alleen maar “je bent niet goed genoeg.”

Ik heb geen idee waar het vandaan komt. Wist ik dat maar – ik weet dat soort dingen nu eenmaal graag. Onderzoeken, linkjes leggen, verder kijken dan je neus lang is. Zoeken, altijd naar antwoorden zoekend. Ik kan het niet vinden. Ik kan er niemand de schuld van geven, kan het nergens toe herleiden. Ik heb niets meegemaakt in mijn leven dat me het gevoel zou kunnen geven dat ik niet goed genoeg ben. Sterker nog, ik heb juist altijd de kans gehad om uit te zoeken waar ik wel goed in ben en ik was nooit te verlegen om dat wat ik kon aan de wereld te laten zien. Immers, zoals Picasso ooit zei:

“the meaning of life is to find your gift. The purpose of life is to give it away.”

En het is niet eens zo eng om toe te geven dat ik mijn “gift” heb gevonden, dat ik weet waarom ik hier op aarde ben. Ik weet het en ik weet dat ik goed genoeg ben om het te doen. Zit het hem dan in het weggeven? In het uitdragen, in het openbaar maken? In het innemen van die spotlight die op de achtergrond geduldig wacht tot ik zover ben, totdat ik durf toe te geven dat ik niets te verliezen heb?

Misschien is dat gevoel van niet goed genoeg zijn wel de meest idiote vorm van zelfbescherming die ik ooit heb gezien. Het houdt me klein, houdt me tegen. Houdt me veilig, behapbaar, begrijpbaar. Bah. Het laat me mezelf onderuithalen uit angst om niet begrepen te worden door de mensen om me heen, uit angst om in de steek gelaten te worden als ze eenmaal zien waar ik toe in staat bent. Ha. Die kan ik wel verklaren, ja. sh*t. Heb ik de link toch gevonden.

Eventjes, heel eventjes komt er een rust over me heen waar ik zo van schrik dat het gelijk weer weg is. Geen gefluister, geen gebrom, geen “je bent niet goed genoeg.” Helemaal niks.

Gewoon goed.

Er is niks niet goed genoeg aan mij.

Tijd om te shinen.

365 Dagen Succesvol – Merel Lamboo (2024)

References